Een passieve optische splitter of een glasvezelsplitter is een inactief apparaat dat wordt gebruikt in glasvezelcommunicatie. Het is ontworpen om één optisch signaal op te splitsen in verschillende signalen. Dit apparaat bestaat uit een materiaalblok met een specifieke brekingsindex die het mogelijk maakt om licht in twee of meer afzonderlijke paden te verdelen. De toepassingen van deze technologie zijn talrijk; Het wordt voornamelijk gebruikt voor het distribueren van optische signalen in telecommunicatie, kabeltelevisie en andere lokale netwerken.

Een essentiële functie van de glasvezelsplitter is het verdelen van het signaal terwijl de integriteit ervan intact blijft. Om dit te bereiken, is het ontwerp van de splitters zeer nauwkeurig ontworpen, zodat ze minimale verliezen hebben en de beste verhoudingen voor het splitsen. Afhankelijk van het type uitgangsvezels kan er een gelijke verdeling tussen hen zijn of verschillende verdelingsverhoudingen, afhankelijk van de vereiste taken.

In fiber-to-the-home-netwerken worden breedbandsignalen vanuit één centraal punt door veel huizen verzonden met behulp van deze apparaten die als verdelers fungeren, vandaar hun naam "splitters". Dergelijke systemen kunnen ook gebruik maken van passieve optische netwerken (PONS) waarbij data-, spraak- en videodiensten met hoge snelheid gelijktijdig worden geleverd via één single-mode glasvezelinfrastructuur, waardoor kosten worden bespaard op kabels die voor elke servicecategorie afzonderlijk zijn vastgelegd, terwijl te allen tijde een maximale efficiëntie van het bandbreedtegebruik wordt gewaarborgd als gevolg van de lagere dempingsniveaus die dergelijke vezels tot nu toe hebben ontdekt.